erkek arkadaşımın eski evinin videosunu gördük. hala o evde oturuyor olabilirdi. apartmanın duvarları komple çökmüş. içine girilmez halde. günlerdir aklımdan tek bir cümle geçiyor.. ''birlikte yürüdüğümüz merdivenler yıkılmış.'' sanki ben ezildim o merdivenlerin altında öyle bir çaresizlik hissi. ya o evde oturmaya devam etseydi? tek düşündüğüm şey bu oldu. ''birlikte yürüdüğümüz merdivenler yıkılmış.'' sanki tüm anılarımız da onlarla beraber yıkılmış gibi. ısrarla almamız gereken dersi almıyoruz biz. kabullenemedik bir türlü deprem ülkesi olduğumuzu (!) bu binaları bu şekilde yapanlar, yapılmasına izin verenler, sonrasında kontrol etmeyenler bir türlü kabullenemediler depremin değil ihmalin öldürdüğünü.
daha fazla yürüdüğü merdivenleri yıkılmasın bu insanların..
edit: durup durup bu başlığa yazdıkça yazasım geldiği için özür dilerim ama içimdekileri ne bir tane entiride yazabilirim ne de yetinebilirim..