Son bir yıldır hiç kendim olamamışım, dün akşam fark ettim. Kimsenin huzuru kaçmasın, huzursuzluk çıkarmayayım diye o kadar törpülemişim ki kendimi kişiliğimi kaybetmiş gibi hissediyorum. Sırf herkes iyi olsun diye haklı da olsam sürekli özür dilemişim, benim hatam olmayan şeyleri bile telafi etmek için o kadar yıpratmışım ki kendimi. Mutluluğun nasıl bir şey olduğunu unuttum ben etrafımdaki insanlar mutlu olsunlar diye kendimi paralamaktan. Sevdiğim insanlar beni sevsin diye omurgasız biri olup çıkmışım. Çok kırmışım kalbimi, biri çıkıp beni savunsun diye beklemişim beni ama o işler öyle olmuyormuş kendi canından kanından olan bile savunmuyormuş seni. Kimse beni kırmaktan çekinmemiş, garanti olarak görülmüşüm kalbim kırana bile ben kendi ayaklarımla gitmişim. İnsanları kaybetmekten o kadar korkmuşum ki kendimi kaybetmişim ben. En acısı da ben bunların hepsini kendi elimle yapmışım kendime, en büyük düşmanım benmişim. Kendine saygısı, sevgisi olmayana kimse saygı sevgi göstermiyormuş bu dünyada.
ama artık tüm bunlar değişecek sözlük. Kalbim kırıla kırıla çok güzel bir ders aldım sınavını vermeye başlıyorum bugünden itibaren.