30 ekim 2020 izmir depremi

Uyuyamıyorum. Hayatımda ilk defa ölüme bu kadar yakındım. Ciddi anlamda ölücem sandım. O merdivenin başında "bitti artık buraya kadar her şey, çıkamayacağım buradan, ölüyorum" diye düşündüm. O merdivenden nasıl atladım, kapının önüne nasıl çıktım hatırlamıyorum. Yanıma ne çanta, ne telefon hiçbir şey alamamışım bile. Sokakta ağlayan insanlar, bayılanlar, çıkmaya çalışan yaşlılar, toz bulutları, ambulans sesleri, yardım çığlıkları... Kıyametin ön gösterimi gibi adeta. Ofisteydim deprem anında. Evime gidip bakmaya cesaret edemedim. "Eski bina. Ya yıkıldıysa? Telefonum yok. Ailem merak eder. Ablam evde miydi? Herkes iyi mi? Ne yapmam lazım? Nereye gitmeliyim? Hayattayım. Sağ çıktım. Hayattayım." Aklım başıma geldiğinde ilk aklımdan geçenlerdi bunlar. Size yemin ederim o an etrafta yıkılan bina var mı, yaralı var mı, evden çıkamayan var mı diye bakmaktan başka hiçbir şey yapamıyorsunuz. Hiçbir şey. O an sizin ne hissettiğiniz, ne durumda olduğunuzun zerre önemi olmuyor. Şuan depremin üzerinden 16 saat geçti ve ben ne yaşadığımı daha yeni yeni idrak ediyorum. Üstelik işin daha acı tarafını söyliyim mi size? Kimse ne yaşadığınızı anlamıyor. Arkadaş çevresi ve ailesi İzmir'e yakın olsa da İzmirde olmayan bir insanım. Hepsi depremi onların hissettiği gibi hissettiğimizi sanıyor galiba. Tepkilerim abartı geliyor. Ben nasıl anlatayım hala daha oturduğum koltuğun sallandığını? Bastığım zeminin ayağımın altından sürekli kaydığını? Su titrese deprem sandığımı? Yaşamayan bilmiyor, anlamıyor. Umarım Allah kimseye böyle bir şey yaşatmasın da varsın onlar anlamasın. Hepimize geçmiş olsun... *not:böyle anlatabileceğim kimsem yoktu sözlük. İçini baydıklarım varsa kusura bakmasınlar.