30 yaşıma az bir şey kaldı.
Yaşıtlarım evleniyor. Çocukları olan, onlar için bir gelecek örmeye başlayan, kıyma köşeye birikim atıp kendi çapında gelecekteki büyük krizi karşılamaya hazırlana, hatta olası bir kıyamet senaryosunda ailesini güvenli bölgeye götürebilmek için bir çanta hazırlayan... Sanki Amerikada yaşıyoruz amına koyim.
Ben sadece bekliyorum.
Her ne kadar, artık etrafımda bana değer verdiğini söyleyen dostlarım ve beni umursadığını belli eden bir kadın olsa da içimde bir şeyler ölmüş. Yaşam yok bende. Bırakın karşılıklı bir aşk yaşamayı, birine aşık olabileceğime olan inancım bile kalmadı.
Kaybedecek bir şeyi kalmamayı filmlerde gördüğüm kadarıyla karizmatik bir son sanardım. Değilmiş. Kalmayınca öğrendim. Hayatımın bir anlamı yok. Resmen haybeye yaşıyor gibiyim. İntihar edip de çevremdekileri üzmemek için bir sürü tehlikeli şey yapıyorum. Çünkü biliyorum, kendini öldüren biriyle kaza eseri ölen biri arasında fark vardır.
Artık eminim. Kimseyi üzmeye ve vaktini çalmaya hakkım yok. Ben yalnız kalmalıyım. Başka çarem yok.