Bu konuda anlatacağım bir çocukluk hikayem var.
Teravih namazına 3 arkadaş beraber giderdik. O zamanlar 8. Sınıfa yeni geçtim daha. İki kız arkadaşımın da sevgilileri var ama ne sevgili(!) İkisi de uyuşturucu bağımlısı. Benim kızlar da bu serserilere aşık. Ben de anlamıyorum bu işlerden. Diyorum siz çocuksunuz daha. Bırakın bu işleri aileleriniz duyacak sonu kötü olacak.
Neyse bir gün hep beraber gittik yine camiye. Maksat biraz da akşam dışarı çıkıp lak lak etmek. Ama bu sefer babam da camide. Millet toplandı, namaz kılınacak. Bizim kızlardan birine mesaj geldi. "Oraya geliyoruz, kaçışınız yok". Bunlar meğer yine içmişler, kafayı bulmuşlar. Bizim kızlarla da daha önceden kavga etmişler. Ama cami basmak nedir aq
Biz babama görünmeden çıktık camiden. Saklanıyoruz. Tırsıyorum ama nasıl anlatamam. Bunlar gitti marketten cips falan aldı. Gelsinler de izleyelim diye bekliyorlar. Keyfe bakar mısın? Çıldırıyorum. Bir an önce babamın elinden tutup eve gitmek istiyorum. Ama kalabalık dağılırken araya kaynayıp anca gidebilirim.
Bunlar geldi caminin önüne. Ellerinde bıçak. Biz de caminin hemen yanındaki marketin duvarındayız. Bağırıyorlar bizim kızların ismini. Başladım ağlamaya. Allah'tan sesim gitmiyor oraya.
Namazlar kılındı, herkes dışarı çıktı. Kimdi o bağıranlar diye ortalığı ayağa kaldırdı cemaat. Ordan babam beni arıyor. Nerde bu kız? Bu ikisini de akılsızlıklarıyla baş başa bırakıp koşa koşa gittim babamın yanına. Sonra hiç birşey yokmuş gibi kızları da kattım peşime. O serseriler de cemaatten bir güzel dayağı yedi o sıra. Orada uyuyakalmışlar.
Sonra ne mi oldu? Geri barıştılar, sonra geri ayrıldılar, barıştılar, ayrıldılar. Bunlardan adam olmaz diye görüşmeyi kestim hepsiyle.