Annemle babam.
21 yaşındayım daha önce hiç ikisinden uzakta bir gece geçirmedim. Babam hastanede ve benim eve dönmem gerektiği için annem kaldı yanında refekatçı olarak.
Ev bomboş, kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki. Yalnızlığı sevdiğimi zannederdim ama şu an içim sıkılıyor. Keşke bu olanlar bir kabus olsa ve uyansam pazar sabahına. Babam erken kalkmış olsa, ben uyanamayınca gece uyumadığım için söylense. Ben de istemeye istemeye kalkıp o güzel, bol kahkahalı kahvaltı masasına otursam.
Ama ne yazık ki her şey gerçek. Pazar sabahına tek uyandım. Üstelik erken uyandım bugün ama o kahvaltı masasına oturmaya içim el vermiyor.
Gerçekten bu sefer çok yoruldum, arkadan çalan şarkı gibi durum. “Vazgeçsen olmuyor, ölsen olmuyor.”