baba

Ya babalar da hasta olabiliyormuş, biricik kahramanımı bugün tekerlekli sandalye ile hava almaya çıkardım hastane odasından. İnsan en güvendiği, gölgesi altında kendine bir şey olmaz dediği adamı o halde görmeye dayanamıyormuş. Geçirdiği SVO sonrası bir haftadır gözü net göremiyor, bugün bana bahçede otururken, “Biliyorum benim bu görme kaybım düzelmezse sen bana göz olursun ama yüzünü bir daha net görememekten çok korkuyorum.” dedi. O an yutkunamadım, içim acıyor bunu anlatmaya ne sözcüklerim yetiyor, ne göz yaşlarım. Ne hissettiğimi bilmiyorum günlerdir. Daha kötü bir sürü şey olabilirdi, olmadığına sevinmeli şükretmeli miyim? Yoksa hala çok büyük risk olduğundan dolayı korkup sessizce kenara sinip beklemeye devam mı etmeyelim ya da görme durumuna mı üzüleyim? O kadar karışığım ki tek bildiğim dua etmem gerektiği, bol bol dua etmek... Elimden başka hiçbir şey gelmiyor. Kahramanım hasta ve elimden hiçbir şey gelmiyor. Lütfen kötü şeyler olmasın lütfennn.