Böyle hissettiğim zamanlarda, mutlu veya mutsuz değil, nasıl açıklasam kendimi, evet sanırım çaresiz denilebilir. Genellikle içimi yazarak dökerim, buraya yazarım, bir kağıda yazarım, göndermemek üzere bir mektup yazarım, kimse tarafından özellikle anlaşılmak gibi bir gayem olmazdı fakat bilemiyorum bugün birazcık olsun anlaşılmak istiyorum. Fakat bugün konuşmadan anlaşılmak istiyorum sanırım. Çok mu bencilce ? Bilemiyorum. Çok yol katettim ama bugün hiç olmadığı kadar özlüyorum. Özlemek kötü bir şey değil benim için, aksine halen ozleyebildigim için seviniyorum bir bakıma. Fakat bu özlemin bitmeyeceğini bilmek değil de nasıl açıklasam, e... Hah evet bu özlemin bitmeyeceğini düşünüyorum. Tabi ne olur bilemem. Bitmeyeceğini düşünmek, hissetmek yoruyor beni sanki. Yorulmak da problem değil aslında fakat tek yorulduğum konu bu değil. Ozlemek bu dokunmakla geçmiyor fakat fırsatım olsaydı ya da bir dilek hakkım gidip; " E ! " Biz " var ya beni çok üzdü. " deyip sarılırdım ona. O hem bize kızardı hem de benim güvende hissetmemi sağlardı. Ona ihtiyacımın olması ya da onu istemem çok mu bencilce ? Üzülsün istemiyorum asla. O yüzden istediğimi bile söylemiyorum bunu söylemek belki onu üzer diye. Ben de üzülmüyorum tabii onu isterken fakat çok zor günler atlattım yanımda olamadı daha zor günler bekliyor beni. Bu günlerde benim elimden gelen bir şey olmayacak açıkçası desteğe ihtiyacım olacak. Ailemden, arkadaşlarımdan destek alacağım elbette onlara da sonsuz teşekkür ederim fakat onun desteğini de alsam güzel olmaz mıydı ? Bilmiyorum ya, çok bencilsin diyesim geliyor bazen kendime. Bazen de diyorum ki ne bencilliği, ona bir zararın yok, kendine bir zararın yok, sadece mutlu olacağın, ihtiyacın olan şeyleri istiyorsun, senin de duyguların var ot gibi yaşayamazsın ya... Onu sevmek de çok güzel şey, onu özlemek de, düşünmek de. Fakat kendime azap cektirmiyorum elbette. Kendine azap çektiren kişi kendini sevmez. Kendini sevmeyen birisi bir başkasını nasıl sevebilir ki ? Bence sevemez... Hayatım ilerliyor fakat önceden sorunlar olsa da böyle nasıl desem hızlı ilerliyormuş gibiydi. Bisiklet sürerken pedalları çok rahat ceviriyormuşum gibi. Fakat hayatım artık sanki bir yokuşu bozuk vitesli bir bisiklette 21. viteste çıkıyormuşum gibi. İlerliyorum, biraz zorlanıyorum fakat böyle ağır çekimmiş gibi. Çok yavaş ilerliyor sanki hayatım. Neden böyle hissediyorum acaba ? Çok fazla düşünüyorum, buraya gelip arasıra yazmamın sebebi duygularımı koreltmek, yabana atmak istemiyorum. Hayata, müziğe, okuduğum kitaplara, arkadaşlarıma, kendime ve ona duyduğum hisleri seviyorum. Kimseye kin tutan birisi değilim, asla sinirlenen birisi değilim, olaylara her zaman güzel yönden bakan birisiyim. Evet affffferin len bana, artık istediğim gibi birisiyim. Affferin ulan kerata. Kendi başımı okşayıp sarılasım geldi. Ah, çok rahatladım. Okuyan olursa teşekkür ederim, hislerimi kendim için yazmak, sonrasında dönüp ne hissettiğimi görmek bana iyi geliyor. En yakın arkadaşım kendim oldum. Teşekkür ederim :)