Eğer bir olayı yaşamadıysak bu ülkede buna ses çıkarmamamız gerekiyormuş. Sesimizi kesip yerimize oturmamız bekleniyormuş. Mesela biri intihar edince bizim konuşmamamız gerekiyormuş bunu az önce öğrendim, çünkü neden çünkü biz hiç hayat mücadelesi vermemişiz. Pardon? Bir insanın acısını anlamak, hissetmek için illa aynı şeyleri yaşamamız gerekmiyor.
Mesela işsizlik diyoruz, senin işin var sana ne diyorlar. Benim var belki ama ablamın yok, kardeşimin yok, abimin yok. İşini, mesleğini hakkıyla yapabilecek çoğu insanın yok.
"Sana ne başkalarından" diye diye bencil çocuklar yetiştirdiniz görmüyor musunuz? Akranını hem psikolojik hem de fiziksel olarak ezip geçen çocuklar yetiştiriyorsunuz. Bunun ne kadar korkunç olduğunun farkında değil misiniz? Eşit şartlarda doğmadıkları bu dünyada aradaki uçurumu azaltmak varken uçurumu açıyorsunuz. Yazıktır günahtır ya, hiç vicdanınız sızlamıyor mu "sana ne" diyince.
Neden bir insanın acısını hissedebilmemize, birinin derdiyle dertlenmemize bu kadar karşılar anlamıyorum. Ben yine de gücüm yetene, nefesim tükenene kadar sesimi kesmeyeceğim. İşe yarar mı bilmiyorum ama en azından İbrahim'e su taşıyan karınca misali; safım belli olsun.