asosyal itiraf

belirli aralıklarla etrafıma hep, ben kötü bir insan mıyım, insanların benimle alıp veremedikleri ne diye soruyorum. çünkü anlamıyorum artık insanları. hiçbir şey yapmıyorum, işime gücüme bakıyorum. düşman oluyorlar bana. belki içlerinde saklıyorlar bir müddet ama bilmiyorum. her duyduğum yeni şeyde ‘ama ben öyle düşünmek istemiyorum, o öyle olmamıştır’ diye veryansın ediyorum. öyle bir şey olmamıştır, neden olsun ki? neden kötü düşünsün durup dururken. hakkımda neden atıp tutsun, neden her şeyi yanlış anlasın? neden, neden, neden. o kadar küçük şeylerden büyük marazlar doğuyor ki anlamlandıramıyorum. artık çok yoruluyorum sözlük. heyecanlı bir şeyler yaşadığımda anlatacak birini arıyorum. var gibi görünüyorlar ama aslında yoklar. kederli geçmeyen günüm kalmadı artık. çok yoruluyorum.