bir kafede oturuyordum, her şey o kadar üst üste gelmişti ki o dönem.mutlu olmak için değil de ağlamamak için uğraşıyordum sürekli.o an orda kendimi o kadar yalnız ve değersiz hissettim ki...bu değildim ben...bir yandan kendimi buna ikna etmeye çalışıyor, bir yandan da sanki bir zorunlulukmuş gibi kahvemi içiyordum böyle elim ayağıma dolaşıyordu.
resmen bedenimde farklı biri yaşıyordu belki biri olsaydı yanımda o gün, bu ruh haline kapılmıycaktım yanında rahat olabileceğim,beni yeniden gördüğünde konuştuklarımızı hatırlamayacak biri olsaydı, ama olamazdı işte ben o gün eve yüzümde gülümsemeyle gittim,kendime yalnız olmadığıma inandırırsam böyle hissetmiyeceğimi düşünmüştüm,aptalca bir seçimdi. o gün biraz daha anladım bunu ben seçtim o masada otururken mesaj atabileceğim birinin olmamasını ben seçtim,asla istemedim ama seçtim işte.Yani her zaman yalnızlık seni seven insanların olmaması değildir. (devrik cümlelerimi falan mazur görün çok yorgunum)