hastanede bekleme odalarından birinde annemin ameliyatının bitmesini beklerken, eşini bekleyen bir amcayla sohbet etmiştim. eşi kanser hastasıymış. çocuklarını, yaşadıkları köyü, eşini, hastalık sürecini anlattı uzun uzun. ben de dinledim. en son "iyi olacak inşallah." dedi. sözü bitti sanmıştım fakat ekledi: "ama insan bir an düşünüyor işte." o günden sonra düşündüm de o "bir an"lara ne kadar çok korku, ne kadar çok acı ve endişe sığıyor. aslında hepimiz o bir andan ibaretiz. korku da bir anlık, ölüm de.