asosyal itiraf

Bilmiyorum. Garip bir hal var üzerimde. Umursamaz, bezmiş, sıkılmış ve bitmiş bir hal. Gırtlağına kadar sıkılmış bir çokomel tüpü gibi hissediyorum kendimi. Buruşmuş ve kenara atılmış; eski haline dönmek isteyen, boş bir çokomel tüpü. Böyle gecelerde genelde bir müzik açıp gökyüzünü izlerim. Hafif bir müzik eşlik eder bana. Arada gözlerimi kapatır, evrendeki yerimi düşünürüm. Kararlar alıyorum. Tek seferde. Ani ve keskin kararlar. İyi mi yapıyorum, yoksa kötü mü... Bilmiyorum. Üzerimde hayata geç kalmışlık hissi var şu günlerde. Geri kalmış. Nal toplamış, toz yutmuş, ezilmiş, üzülmüş... Yoruldum ben. Cidden. Geçen arkadaşım da aynısını dedi, "Yaşlanmışsın." Cidden yaşlanmışım. Artık böyle yaşamak istemiyorum. Hiçbir şey olmamış, sanki hiç acımamış gibi bir tavır takınıp insanlara gülümsemek, hayatı seviyormuş gibi asılmak, böyle bir şeyler için çabalamak falan... Sonu gelmez bir ızdırap veriyor ruhuma. Çok duygusalım. Böyle zamanlarda iki şeyden birinin olmasını isterim: Sevdiğimin elimi tutup, avucumu öpmesini, ya da birinin beni öldürmesini. İkisi de olmuyor ama. Üzücü. Belki silerim bunu. Nasıl olsa yeni bir güne uyanacağız, yeni gün, yeni umutlar falan, değil mi? Of... Edit: Gideyim de bilgi entrysi gireyim. Hiçbir şey olmazsa, vakit geçer.