Bir insanın hissedebileceği her duygu gelir o fotoğraflara bakıldığı zaman. Hele birini kaybettiysen. Yüzünü hala hatırlıyorsan o insanın mutlulukla karışık saçma bir gurur hissedersin. Unutmaya yüz tuttuysan kendine kızarsın. Değişimleri görüp şaşırırsın. O gün olup, bugün yanında olmayanları görürsün, kimse o kişiler ona göre pişman olursun yaptıklarına ya da “oh be Allah’ın sevdiği kuluymuşum da kurtarmış beni bu arsızlardan” dersin. Varsa geçmişinde üç beş vicdan azabın, asla kapanmayan o yaraya bir de tuz basmış olursun. Garip bir aktivite. Tavsiye etmem