böyle olmaz anne, böyle olmaz.
ne yaşadığını, nasıl hissettiğini hiçbir zaman tam olarak bilemeyeceğim, anlayamayacağım ama babama böyle davranma. lütfen anne. ne yapılmalı bilmiyorum ama doğrusunun bu olmadığına eminim.
sana iyi bir çocukluk, gençlik, evlilik borçlular.
sana bir hayat borçlular.
böyle yazınca, gözüme iyice çarpınca ne yapsan haklıymışsın gibi geldi :)
ama anne, babamı biliyorsun, her şey onun suçu değil.
ve anne, ben o kadar büyümedim.
ablam gibi “büyüme”ye zorlamayın beni.
onu yıprattığınız gibi beni yıpratmaya çalışmayın. ben o değilim ki. ben size o barış ortamını veremem, kaosunuzu daha beter hâle getiririm. beni buna zorlamayın anne, lütfen.
biliyorum anne, anlıyorum seni. babamın hangi davranışlarından tiksindiğini biliyorum. kardeşime değerli biri olduğunu hissettirmiyor, fark ediyorum. kardeşimi bu hâle biraz biz getirdik farkındayım. babam sadece maddiyat odaklı düşünüyor, görüyorum. sana istediğin ilgiyi gösteremedi hiç.
ama ne yapabilirim bilmiyorum ki anne.
ben o kadar büyümedim.
yine de özür dilerim anne.
bana en çok ihtiyacın olduğu zamanlar buz gibi bi’ acımazlık çöküyor üstüme. yemin ederim böyle olsun istemiyorum ama yapamıyorum anne. niye böyleyim anne? niye sarılamıyorum sana sadece? ya da neden o içtenliği hissedemiyorum, hissettiremiyorum?
neden böyle kötü biriyim senin gibi birine karşı?
ben yoksa babama mı benziyorum bu konuda?
yazarken insanın yüzüne bu kadar çok gerçek çarpabilir miymiş anne?
affet beni, anne. senin bana gösterdiğin sevgiye layık bir evlat olmayı hiç başaramadığım için, bunu sana gösteremediğim için bile. affet.
-emin olduğum bir şey var ama anne.
babam seni seviyor. seni bilmiyorum.-