Buraya uzun bir itiraf bırakacağım. Hiç kimseye hatta kendime dahi edemediğim itiraflar. Kim okursa okusun lütfen ön yargısız bir şekilde okusun. Kimsenin amacı kendini acındırmak değil. Buraya yazıyorum çünkü inanın söyleyecek kimsem kalmadı. Konuşacak kimsem kalmadı. Kalsaydı dahi konuşacak gücüm kalmadı. Ben artık susarken anlaşılmak istiyorum. Çok yoruldum. Huzur istiyorum. Gerçekten huzur istiyorum. İnsanın en huzurlu olması gereken yerde huzurlu olmaması ne demek çok iyi biliyorum. Kendi '' evini '' talan edip yıkmak ne demek biliyorum. Hayatımda ki tek güzel şey müzik. Müzikle uğraşıyorum, müzik dinliyorum, müzik yapıyorum. Etrafımda ki herkes birer birer azalıyor. Kalanlar da sanki halime acıdığından kalıyor bilmiyorum. Asıl mesele asıl sorun şu ki her zaman iyi olmak istedim. Gerçekten herkese karşı iyi olmak, dürüst olmak, hislerimi dürüst / doğru bir şekilde açıklamak istedim. Fakat insanlar her zaman yalan söylenilmesinden hoşlanıyor sanırım. Kime bu benim doğrum dediysem ya karşı çıktı ya saygı duymadı ya da sebepsizce geçiştirmeye kalktı. Kimsenin kimseyi dinleyecek takati kalmamış. Bir derdi oluyor insanın bir yarası. Belki anlatmak istemiyor. Belki bazen yalnızca anlatmak istiyor öyle boş dümdüz konuşayım birisi beni dinlesin istiyor ama kimse dinlemiyor. Hemen herkes kendi derdinden bahsediveriyor anında. Herkesin derdi vardır anlıyorum fakat psikolojik veya fiziksel olarak sorunum olduğunda müzikten başka sarılacak kimseyi bulamıyorum artık. Her şeyin özellikle sağlığın en önemli etkeninin moral olduğunu biliyorum. Fakat sağlıkla ilgili sorunlarımı aileme detaylı olarak anlatamıyorum. Arkadaşlarıma detaylı olarak anlatamıyorum. Çünkü kimisi dinlemiyor, kimisi acıdığı için dinliyor. Aileme geldiğim sırada da bilmiyorum bencilce mi davranıyorum. Fakat nasıl hissettiğimi söylemek doğru gelmiyor. Çünkü ben fiziksel olarak acı çekerken, salak saçma bir kaç konuyla boğuşurken onların elinden hiç bir şey gelmeyecek. 3 senedir bir savaşın içerisindeyim. Ellerinden gelenin fazlasını yapıyorlar çok minnettarım. Maddi ve manevi gereken neyse her şeyi yapmaya razılar. Fakat öyle bir çukurun içerisindeyim ki artık hiç bir şey yapılamıyor ve ben gün geçtikçe eriyorum. Psikolojik olarak zaten tutunacak bir dalım kalmadı. Kendimi sevmeye değer vermeye çalışıyorum. Madem beni mutlu edecek kimsem yok kendim edeyim diyorum fakat onca yorgunluğun içerisinde bunu tek başıma beceremiyorum. İnsanın acısını insan alır diye bir kitap var okumanızı tavsiye ederim. Gerçekten öyle. İnsan bazı zamanlar evet yalnız kalmalı fakat yalnızlık bize mahsus değil. Ve kalabalığın içinde fazlasıyla yalnız hissediyorum. Farklı olduğumdan mı ? Kötü birisi olduğumdan mı ? Diğerlerine göre fazla doğrucu ve açık sözlü olduğumdan mı ? Yoksa başka sebepler mi bilmiyorum. Hayatta herkes bir şekilde mutlu olmuştur. Ama artık ben bir şeyler ben çabalamadan olsun istiyorum. Çok mu bencilce ? İnanın bilmiyorum. Ufacık tefecik güzel bir şey olsun. Ama ne olur benim çabam olmadan olsun. Çünkü gerçekten benim çabalayacak gücüm kalmadı. Pandora'nın Kutusu hikayesinde ki umut var ya. İşte o umut sayesinde ayaktayım. Tek bir umudum kaldı. Kendimi yetenekli ve iyi bulduğum konularda geliştirmek. Müzikte çok güzel yerlere gelmek istiyorum. Şan şöhret para vs asla isteğim değil. Yalnızca ve yalnızca kendimi mutlu etmek istiyorum. Hayatımda olan insanlar veya hayatıma girmek isteyen insanlar benim mutluluğumla mutlu olsunlar istiyorum. Mutlu olmak için mutlu etmek yeter. Ben insanları mutlu ettikçe mutlu oluyordum. Fakat bu kadar iyi niyetimin suistimal edileceğini düşünmüyordum. Elbette ki bende 4/4 bir insan değilim. Herkesin ki gibi benim de hatalarım oldu. Ufak tefek büyük küçük bir sürü hata yaptım. Ama nihayetinde bu hatalarımdan ders çıkartıp bunlara bir tecrübe gözüyle bakacak kadar da olgunlaştım. Yaşım henüz genç. Bazen ister istemez içimde ki karanlık yüzüme vurduğunda insanlar neyin var diye soruyorlar. Ama ben inanmıyorum ki beni önemsedikleri için değil merak ettikleri için. Bu kadar ön yargılı olma diyeceksiniz lakin sordukları soruya cevap verdiğimde kimse umursamıyor. Sadece aldıkları cevaba bakıyorlar onları tatmin ediyor mu diye.
Yıllardır kendimi yalnız hissedince bu sözlüğe gelir entrileri okurdum. Biraz olsun yalnızlığımı giderir yazarlarla birlikte hissetmeye çalışırdım ama lütfen siz benim gibi hissetmeye çalışmayın. Bir bataklıktayım ve çırpındıkça batıyorum. Çabaladıkça dibi görüyorum. Olmak istediğim kişi miyim ? Henüz değil. Olmak istediğim yerde miyim ? Asla. Olmak istediğim kişiyle birlikte miyim ? Asla olamayacağım. Lütfen ama lütfen bunda utanılacak sakınılacak bir durum yok. Diyeceğim şu ki sağlığınız yerinde ise lütfen kıymetini bilin.
Güzel dostluklarınız var ise kıymetini bilin. Birlikte olduğunuz sevgiliniz, üzmeyin sizi üzmesine izin vermeyin. Lütfen ama lütfen yüzde yüz duygusal davranmayın. En ufacık şeyleri büyütmeyin. Oturun konuşun. Çünkü konuşmaktan güzeli yok. İnanın yok. Çünkü kaybettiğinizde anlıyorsunuz ki konuşacak imkanınız yok. Özgür olun, hayatınızdaki insanların özgürlüklerine asla ama asla karışmayın. Kimsenin sizinkine de karışmasına izin vermeyin. Bu en sevdiğiniz insan dahi olsa.
Sevin. Çok sevin. Sevilin. Hayatınızı her zaman son gününüzmüş gibi yaşayın. Bir saniye sonrası ne olur bilinmez. Benim çok üzüldüğüm nokta şudur ki ne zaman sonlanacağını bilmediğim ama biraz da kestirdiğim ( tahmin ettiğim ) hayatımda insanlara kırgınlıklarımın olması. Düzeltmek telafi etmek için elimden geleni yapardım lakin ufacık bir kırgınlık daha eklenecek diye aklım çıkıyor. Çünkü benim gerçekten gücüm kalmadı. Güçlü olmaya, iyi olmaya, mutlu olmaya çalışmaktan, mutlu etmeye çalışmaktan. Çünkü denedim denedim ve denedim. Milyonlarca kez. Her olayda mantık çerçevesinden bakıp hata yapmamaya çalıştım. Ama insanlar hep aksine sürükledi. Lütfen siz hayatınızda böyle olmayın. Lütfen.
İtirafıma gelirsek. Ben artık kaybetmek istiyorum. Çünkü ne kadar savaşsam da kazanamıyorum. Artık kaybedeyim ve bitsin. Yeter.
Teşekkür ederim beni dinlediğiniz için. Dinlemeniz kafiydi. Anlatmam kafiydi.