beni çok üzdün, saçlarımı aldın, yüzümün güzelliğini aldın. senden sonra hastalıklar vücuduma nüksetti, kilo verdim. üzgün birisi oldum. oysa önceden mutlu birisiydim. eski fotoğraflarıma bakıp "ah be" dememin sebebi oldun. sana yıllarca kızdım. nefret ettim senden. beni üzdüğün kadar üzül istedim. sen ise sanki duam hiç kabul olmazmışcasına sürekli mutlu oldun. olmadıysan da öyleymiş gibi davrandın. ben yoktum hayatında. bana söylediğin sözleri başkalarına da sarf etmeni izledim uzaktan. beni çevirdiğin insana baktım aylarca aynada. her elimi saçıma götürdüğümde avuç avuç dökülen saçlarıma bakıp ağladım. artık kimseye güvenemez olmuştum ben. bir yandan da hâlâ tutacak bir el arıyordum.
sonra bir gün affettim seni. artık kızmadım, üzülmedim, bisikletten düşmüşüm de dizim parçalanmış gibiydi ama kabuk bağlamıştı yaram. o günden sonra da mutluluğu buldum. meğerse affetmekteymiş sır. şu anda çok mutluyum, sayende "ben" oldum, beni paramparça ettiğin hâlimle bile seven biri çıktı karşıma. saçlarımı sevdi, ellerimi sevdi, kalbimi sevdi. senin sevemediğin gibi sevdi beni. ortada bıraktığın hâlimle kucakladı.
iyi ki çıkmışsın hayatımdan. teşekkür ederim. en büyük acımı da sen oluşturdun, en büyük mutluluğumu da.
dilerim aynılarını yaşarsın sen de. kötü bir şey demiyorum. sonunda bul mutluluğu, ama o yolda ayağına batan her dikende beni hatırla.
sen hatırlamasan bile, ben seni affetsem bile allah affetmez çünkü.