İçinde bulunduğumuz dönemde canımıza susamışız gibi evde gerçekleştirdiğimiz düğün öncesi gelenek.
Evde... Tam 25 kişi... Çok şükür herkes belli eğitim düzeyinde insanlar, herkesin maskesi sıkı sıkıya burnunu kapatıyordu. Tek bir kişinin bile ay ben bunaldım ya yapıp çenesine maskeyi indirmemesi sevindiriciydi. Tabi bir şeyler yerken anlık çıktı o maskeler, Allah korumuştur inşallah ne diyebilirim ki.
Ortamda en çok eğlenen grup gelinin annesinin arkadaşlarıydı bu arada. Ben hayatımda böyle dans etmeye meraklı insanlar görmedim, kırk yaşında kadınlar tepindi durdu saatlerce. Gelin ve ben gelinin arkadaşı mutfak balkonunda sakin sakin yemek yiyerek dedikodu yapmak istemiştik ama ısrar kıyamet bizi de aralarına kattılar. Gelin çekingen oynayamıyor diye kadının birisi bana diyor ki sen arkadaşısın oyna da ona da yol göster, ya ben de çekinip oynayamadığım için onun arkadaşıyım işte. Bana arkadaşını söyle sana kim olduğunu söyleyeyim deyimini duymadınız mı, ne bekliyorsunuz ki bizden? Kaç sene önceki benzer bir eğlence ortamında rahmetli bir aile dostumuz demişti ki ikimize, oynamayı hiç beceremiyorsunuz bir oryantel kursuna mı gitseniz sizin böyle işiniz çok zor. Ayten Teyzecim, nurlar içinde yat, sen çok haklıymışsın, biz hala bu işi öğrenemedik ve işimiz gerçekten zormuş. Bir de fotoğraf çekimi sırasında kadınlardan birisi elime hınzır hınzır gülerek şu kağıt pankartlardan tutuşturdu, üstünde darısı başıma yazıyor, bir sor bakayım önce ben başıma böyle bir çorap örmek acaba istiyor muyum?
Hayatımda ilk kez mumlar yanan kocaman kına tesisini en başta ilerleyerek başarılı bir şekilde taşıdığım ve hatta birkaç tur döndürdüğüm için kendimle gurur duyuyorum. Küçükken hep bunu yapan ablalar bana çok havalı geliyordu, bu yüzden benim için mühimdi. Çok şükür bu bitti,
iki gün sonra
nikah şahidi olmak başlığında anılarımı kaleme alacağım. İnşallah hepimiz sağlıcakla kalırız.