o kadar yorgunum ki o kadar ki yorgunum
uykumdan çalıyorum uyumak için
ben ölümden gayrı yazmayı bilmiyorum
sen hırkalara bakıyorsun şallara niçin?
kaç gündür kafamda
(bkz: onlar hırka değil pil) şiirinin bu kısmı dönüp duruyor. kendi kendime bi’ anda söylemeye başlıyorum :d normal durmuyor tabii dışarıdan.
ama iyi ki dönmüş durmuş. böylesi farklı, nasıl anlatsam gelişigüzel fakat darmadağın olmayan şiirler yazan şairi bir iki şiirle geçiştirebilirmişim yoksa.
rastgele hangi şiirini okusam beni bildiğin kendi duygusal çıkmazlarına soktu adam.
cidden hissettim hani.
hem nermin’e deli gibi uykusunun olduğunu anlatan adamı, hem leyla’nın kapısını bir kerecik çalmasını isteyen adamı bildiğin, baya yaşadım.
birkaç şiirinden sonra döndüm durdum odanın içinde.
ay çok garip. şiir bende bu tarz etkiler yaratmazdı hiç. okur geçerdim yani. “nedir ki?” derdim. hehe her zamanki cehaletim işte. şaşırtmadım kendimi pek :)
(yukarda kekelemişim gibi durmuş hagshdhdjd ay düzeltmeyeceğim çok iyi ya)