Bazen içinde bulunduğum insan ilişkileri bana çok ama çok karışık geliyor.
Her şey açık seçik ortadayken böyle, kafam basmıyor gibi oluyor. Zaman yavaşlıyor. Başım ağrıyor. Mağazada vitrinlerin arasında kalmışım gibi başım dönüyor. Bazen denilen şeyi anlamıyorum. Şakayı ciddiye alıyor, bazen de ciddi söylenen bir şeyi şakaya vuruyorum. Kırılmayacak şeylere kırıldığım oluyor mesela. Hele hele, siktir çekemediğim insanlara karşı daha bir kırılgan oluyorum. Arkadaşlarım ve dostlarım bu durumdan çok şikayetçiler. Üzülüyorum.
Hele bir de arafta kaldıysam... Ne yapacağımı bilemiyorum.
Zeki bir şey olduğumu söylerler. Hatta sosyal çevrem bazen dile getirir bunu. Lakin aptal hissediyorum kendimi. Gerizekalı gibi. Böyle zamanlarda parçalanmış bir silahı toplamak, ne bileyim ansiklopedi falan karıştırmak daha cazip geliyor.
Evet kendimi övüyorum, eksileyin.