Böyle yazdıkça kendimi aynı şeyleri sürekli tekrar eden biri gibi hissediyorum, lakin yazacağım.
Önce hastalıklar başladı. Tüm aile üyelerim sırayla ağır tanılar aldı, bir kaçı ciddi tedavi gördü. Sonra ben gördüm. Zaten yalnızdım. İlk defa bir ilişkim oldu. Heyecanla, ne bileyim alışkanlıkla... Daha sonra sevdim, sevgi öyle bir şey değildi. Aldatılmalarım oldu. Sonra kayıplar başladı. Bir sürü insanı toprağa verdim. İntihar eden arkadaşlarım oldu. Sonra tüm bunlar yetmezmiş gibi hayallerimi ellerimden aldılar. Yurt dışına siktirip gidip, kendime yeni bir hayat kuracakken bir şeyler yoluna girer gibi oldu. 3 ay falan öyle devam etti.
Zaten hassastım, zor bir çocukluk ve erken gençlik dönemi geçirmiştim. Ve eksiktim. Bir sabah aynaya baktığımda gördüğüm şey çöptü. Fikirler uçuyor, uyuyamıyor, gelecek diğer badireyi bekliyordum. Bir kaç ses duymaya başladığımda doktora gittim.
İlk defa o zaman vuracak bir başka dip olmadığını fark ettim. Son nokta. Varılabilecek, insandan öte tek yer: Hiç olmak. Yapamadım da. Çünkü, hiçbir zaman kolay yolu seçmedim.
Velhasıl kelam, artık ayaktayım. Ne acizim, ne kimsesiz; ne çaresiz, ne de yalnız. Bu amına koyduğumunun hayatından da bir iz bırakmadan hiçbir yere gitmeyeceğim. O yüzden, siz de daha kötüsünü düşünüp beklemek yerine, yolunuza bakın.
Sevgiler,
Ben patikli, bana patikli demeniz beni mutlu eder.