okumadığını umut ediyorum. olur da okursan belli etme. benim yaşımda insanlar geri dönüp kabullenmekte zorlanıyorlar bazen. çok az duyabildiğim sesini hiç çıkarmazsan sevinirim.
zaten aradığımda da açmadın.
iki hafta sonra bu yazdığımı sileceğim belki. çünkü ölüm gibi gelen ayrılıklar bile iki hafta acıtıyor artık.
sadece bir iç döküş bu, o sebeple. lakin bu bir ayrılık acısı değil.
dolapta duran sevdiğin bir içecek olduğunu düşün, susamışsın. ama ayaklarını kesmişler sanki yürüyüp koşar adım, ağzını dayayıp içemiyorsun...
reel hayatta elim kolum uzun tabii, internette neyin var neyin yok önüme geldi. ben yalnızca spotify profiline girdim.
en çok bilmek istediğim şey oradaydı. hiç konuşamadığımız bir konu.
acaba sen hangi şarkıları seviyordun?
bu yazıyı yazarken senin yol şarkılarından birini dinliyorum.
ne garip ki çoğu benim sevdiklerimle ortak gidiyor.
beni üzmemenin tek amacın olduğunu söylemiştin veda ederken...
evet haklısın deyip çekip gidebilmeyi ne isterdim?
uzun süredir aradığımı anladığım bir şeyi bulmuştum sende. belki aşık olmayacaktık ama kafamın içini anlayan ve tüm tutkusunu sessiz dahi kalsa okuyup hissedebildiğim insanlar olacaktık birbirimiz için. bunun bir karşılığı ve muadili yok. kalıplara girmemeyi çok önce öğrenmiştim, şimdi o kalıplar dahilinde daha kolay olacağını bildiğim bir sevilme şekli için vazgeçilen tarafım.
ve inan ilk defa lanet ediyorum gözlerimin kenarlarındaki incecik orta yaş çizgilerine.
sevgimi, aşkımı, bağımı, tutkumu isimlendirmek gereksiz geliyordu hep bana.
anlamaya çalışıyorum direnmeyi bırakıp biraz akışta kalsak daha iyi olmaz mıydı?
beni sev aşık ol demedim hiç sana.
ister miydim? evet. ama biliyordum.
defalarca sevilmiş birini ilk kez keşfedermiş gibi sevemeyeceğin için seni suçlamam.
bundan dolayı pişman değilim. üzgünüm yalnızca,uyum denilen şeyi bulmama çeyrek vardı.