Emrah Serbes’in 2016 yılında çıkan romanı.
Arka kapağında konusu çok güzel ifade edilmiş aslında. “Müptezeller, uğultuların, yoksunluğun ve kaybeden delikanlıların romanı. Lime lime, ufalanarak.”
Gerçekten okuyucuya da hissettirdiği bu. Okurken hiç dahil olamayacağım ya da yaşadığım hayatla alakasız bambaşka bir dünyanın tam ortasında buldum kendimi. Kitabın içine girdiğinizde umutsuzluk hissi sizi büsbütün sarıyor. Çoğu yerde böyle içimin ciddi anlamda sıkıldığını hissettim.
İnce eleştirilere yer veren Emrah Serbes, kitaba kendinden bir şeyler katmış gibiydi. Sanki bir yere kadar onun hayatını okuyor gibi hissettirdi. Kitabın içinde geçen “ya yazar olacağım ya katil” cümlesi kulağımda ‘emrah serbes sonunda t yok’ çınlamalarına sebep oldu. Birebir benim kulağıma söyledi sanki.
Kitabı genel anlamıyla beğendim ama sonu pek beklediğim gibi değildi. Yazar istediği sonu bilmiyormuş ya da yazıp çöpe atmış bize alternatif sonu vermiş gibi geldi bana. Yine de çok başarılı bir kitap olduğunu düşünüyorum. Okumamış olanlara tavsiye ederim.
---
spoiler ---
“Üzülme baba,” dedim, “alt tarafı bir ev, alt tarafı beton parçası ya. Çalışır ederiz, yine alırız. Ben de çalışırım bundan sonra, söz, alırız bir ev daha.”
“Ona üzülmüyorum ki ben,” dedi babam. “Her ay evin taksitini ödedik de ne oldu. Bak, uçup gitti elimizden balon gibi. Keşke seni ağlatmasaydık çocukken. Keske sana o akülü arabayı alsaydık.”
---
spoiler ---