hayatımda kendi hemcinslerimden bile önde tuttuğum her zaman için en yakın arkadaşım, dostum, kardeşim olarak gördüğüm insan üniversiteye geçtiğimizde bana hiçbir şey söylemeden arkadaşlığımızı bitirdi, sosyal medyadan falan çıkarttı. sebebini defalarca kez sorduğum halde de bir sorun olmadığını söyledi ama asla benimle konuşmadı. doğum gününü kutladım ona bile cevap vermedi. uzun bir zaman sonra ortak bir arkadaşımızdan “beni samimi görmediği” için arkadaşlığımızı bitirdiğini öğrendim. samimi görmüyorsa aramıza mesafe koysaydı keşke ama o direkt bitirme kararı aldı ve samimi görmeyecek bir durum da yoktu kendisiyle 5 senedir gece gündüz mesajlaşırdık ve birlikte çok vakit geçirirdik o da beni en yakınlarından biri olarak görürdü güya.
bugün onunla karşılaştım, yanımda arkadaşım vardı, onunla arası iyi olan bir arkadaşım, üçümüz de aynı anda fark ettik birbirimizi. bizi görünce bi güldü, mahcup muydu anlamadım. yanımdaki arkadaşım benden dolayı selam vermeye çekindi ama ben onu hala en yakın arkadaşım olarak görmek istediğim için hem de yanımdaki arkadaşımı zor durumda bırakmamak için “selam naber” diye muhabbete girdim. normal konuştuk her şey gayet normaldi. çok özlemişim sözlük, şimdi mesaj atsa da keşke o yokken yaşadığım tüm kötü olayları anlatsam, o benim akıl hocamdı, dert ortağımdı. şimdi sadece birbirini tanıyan iki insan gibi selamlaşmak çok üzdü beni.