Sevmek isteyen herkesi sevebilir. Yeterli motivasyonla bir elektrik direğine bile aşık olabilir insan. Onun için hayatını verebilir.
Ben de sevmek için sevdim. Kaşına gözüne, zekasına hayran olduğum için tutulduğum insanlar oldu. Lakin gerçekten bir kere tam manada seviyorum diyebildim. O da uzun süre yüzünü görmediğim, kim olduğunu asla bilmeden uzaktan konuştuğum biriydi. Ona karşı sürekli bastırdığım bazı hisler vardı. Görür görmez de tutuldum.
Sevilmek kısmına, hiç denk gelmediğimden bilmiyorum. Sadece...
Annemden yola çıkayım, sanırım beni seviyor. Çünkü bana kamyon çarptığında babamla aynı ifadeyi gördüm gözlerinde. Hani böyle çok sevdiği, paha biçilemez vazonun düşeyazdığında ortaya çıkabilecek türden bir korku...
Gece uyumaya çalışıp, ağrıdan uyuyamıyorken gelip saatlerce başımı okşamıştı. Babam da yarım saatte bir nefes alıyor muyum diye yanıma gelmişti. Uyuyor gibi yapmıştım. Ağrı çektiğimi bilmesinler diye.
Hayatımda sadece o zaman sevildiğime emin olmuştum. Diğerleri boş laftı.
Velhasıl kelam, emin olduğunuz tek şey büyük ihtimalle sevginizdir. Gerisi boş.
Ayrıca yeğenim oluyor. Yeterli bence. Böyle şeylere gerek yok. Hayatımdaki en güzel şey o. İzinlerde onu görmek için geri koşacağım sanırım.
Edit: İmla