Michael Ende’nin insanın içinde çiçekler açtıran romanı.
Geçen gün arkadaşımla sahaf geziniyorduk ve bu kitabı gördük. Arkadaşım çok güzel olduğunu söyledi hatta almam için ısrar etti. Kitap biraz hasarlıydı ve eski basım olduğu için sayfalar sararmış solmuştu. Okurken böyle bir başkasınında bu kitabı elinde gezindirdiği bazı yerlerde çığlık atmak isteyecek kadar mutlu olduğunu hissettim sanki.
Konusuna gelecek olursam kitap, küçük momo’nun zaman hırsızlarıyla olan mücadelesini anlatıyor.
Çocuk kitabı gibi görünen bu kitabın içerisinde çok güzel dersler ve eleştiriler mevcut. Ben okurken sürekli içime döndüm, bazı yerlerinde ciddi anlamda heyecanlandım ve kendimden bir şeyler bulduğumu hissettim.
Okumanızı kesinlikle tavsiye ederim :)
---
spoiler ---
“Kör bir insan için gökkuşağının renkleri ve sağır bir insan için kuş sesleri nasıl boşunaysa, bütün bir yürekle algılanmayan zaman da öyle boşa gider, kaybolur. Ama ne yazık ki, düzgün çarpmasını bildiği halde kör ve sağır olan nice yürekler vardır.”
“Artık öğrendiği bir şey vardı: Başkalarıyla paylaşılmayan zenginlikler insanı mahvediyordu.”
---
spoiler ---