asosyal günlük

Madem günlük o zaman yazayım. 1 ay önce kayınbabam vefat etti beyninde tümör olduğu için. İmkansız yerde olduğundan tedavi edilemedi. Çok hızlı büyüyordu ve kötü huyluydu. Haftalık ameliyat oluyordu. Baya kötü durumdaydı. Kendisini çok severdim. Şefkatini hiç eksik etmezdi benden. Kızı olmadığı için bana ayrı düşkündü. Herkesle kızım diye tanıştırırdı. Ben hamileyken ilk hastalığının teşhisi kondu. Doğumuma yakın iyice kötüleşti. Torununu görüntülü arayarak gördü. Onda da başkasının çocuğu zannediyordu. Tümör büyüdükçe iyice kapattı kendini. Bu kısımlar çok çok uzun. Hafife alınacak zamanlar değildi. Neyse. Geçen gün mezar taşını yaptırmak için kardeşi birini çağırmış. Anıt mezar gibi olacak diye sevine sevine adamları ağırladı. Mezarı yapıldı. Bugün de başlığı takılmış. Eşimle gittik bakmaya. Herkes oooo çok yakışmış tam ona yakışır şekilde olmuş falan dedi. Çünkü çok bakımlıydı. Saçları normalde beyazdı. Beyazları belli olmasın diye boyardı. Giyimi, kuşamı çok iyiydi. Kendine dikkat ederdi. Ev içerisinde de çok düzenliydi. O yüzden herkes çok yakıştırdı. Orada içim yandı. Yani bir insana kıyafet yakışır, saç yakışır, çocuk yakışır, ayakkabı yakışır. Mezar taşı yakışır mı? Nasıl yakışır? Nasıl yakıştırılır? Bakmak istemedim. Yüzümüze vuruldu onun ölümü o mezar taşıyla. Hani çıkıp gelecekmiş gibi geliyor insana hala. Ya da o gülüşü çınlıyor kulağında. Verdiği öğütleri dinleyerek yürütüyorsun bazı günleri falan. Çünkü babam öyle söyledi, onun sözünü dinlemem lazım. Kabullenemedim yani bilmiyorum. Alışılır mı bilmiyorum. Öyle işte. Daha çok uzun yazarım da, yazamıyorum... Babalar ölmemeli. Anneler de öyle.