Oturdum terasa gökyüzüne, yıldızlara, bulutlara bakıyorum.Tam bu saatlerde gökyüzüne bakmak bana bir masaldaymışım ya da rüyadaymışım hissi veriyor.Sanki ben uyanınca hepsi geçecekmiş.Ben hem bu an hiç bitmesin isterken hem de uyanıp yeniden çocuk olmayı istiyormuşum gibi.
Bu rüyayı/masalı da seviyorum ama bir yandan çünkü gökyüzüne bakınca dünya, evler, sokaklar puff diye yok oluyor.
Çok garip bir his ya ama çok seviyorum, en az rüzgarı sevdiğim kadar.