İlk derste hoca demişti ki dokunmaktan asla korkmayın bu meslekte. İlk başta sadece hastaya temas olarak düşünmüştüm ama sonra anladım ki hocanın orada demek istediği şey; insanların hayatlarına, umutlarına dokunabilmek, birine umut olabilmek daha doğrusu. Ben de bütün şartlar zorlaştırsa da bunu (uzaktan eğitim, staj yerine vaka verilmeyi düşünülmesi vb.) hiç vazgeçmeden birine umut olabilmek için, bir çocuğun ilk adımlarına şahit olabilmek için umutla ve bolca çaba göstererek bekliyorum o günü. Geçen sene stajda bir hastam olan teyzenin dediğini hiç unutamıyorum.
“Gelirken ağrım vardı, şimdi ise kocaman bir sevgim.”
Neyse başta hayata hareket katan kalpleri sevgiyle dolu tüm fizyoterapistlerin ve benim gibi olma adaylarının gününü bütün kalbimle kutluyorum :)
Not: kimse kutlamadı üzgünüm
Siz: Banane kardeşim ötede ağla ndjdjd