Bu başlığa hiç yazmamışım çünkü pek duygulanan bir insan değilim. Çoğu insan duygusuz olduğumu düşünür. Burada nasıl bir imaj çizdim bilemem ama.
Bugün olmadık anda duygulanasım tuttu ve bunu hatıra olarak kalsın diye anlatacağım.
Markete giderken, arkamdan tanıdık bir ses "nisyan" diye bağırdı bana. Baktım, babam. Yanına gittim "efendim babacım" diye. "Gel sana kahve ikram edeyim" dedi. Çünkü kendisi de kahveye gidiyordu. Markete gittiğimi ve o an gelemeyeceğimi, belki daha sonra içebileceğiniz söyledim. Espri yaptım. Biz gülüşürken bir adam gelip bize baktı ve şunu dedi: "siz kardeş gibisiniz"
Babamın da minyon biri oluşuna verip, o cümleyi dış görünüş için dediğini sandım ben. Gülümsedim. İşlerimi halletim ve eve gittim.
Babam geldi, yemek masasındayız. Gülerek, adamın bize söylediği cümleyi anneme anlattı. Hoşuna gitmiş belli. Annem de evlatla arkadaş gibi olmak temalı bir konuşma yapınca dank etti bende adamın dediği cümle. Aramız iyi olduğu için öyle demiş.
Öyle yemek yerken babam bana dönüp dedi ki: "kızım kahveye gelmedin"
Bu cümlede nedense bir anda ağlamak istedim ama böyle yerlerde yata yata. Minnoşum beni beklemiş, heves etmiş. Söz babacım. Sana kahveyi ben ısmarlayacağım.