yıllar yıllar önce yaşadığı en kötü günlerden birinde yanında olduğum, her fırsatta desteğimi hissettirdiğim kişi yollarımızın ayrıldığı ilk gün beni hayatından çıkardı. çok koydu, öyle böyle koymadı. beni hayatından çıkardığını anladığımda nefesim kesildi, kendimi enayi gibi hissettim. kendime çok kızdım, kendimden utandım. ve neden utandığıma dair en ufak fikrim yoktu. bazen o günleri düşünüyorum ve bu soruma hala net bir cevabım yok. neyse dedik, yolumuza baktık. ta ki 1 ay öncesine kadar.
1 ay önce kendisi yine ulaştı bana. ve ben salak gibi yine hayatıma aldım onu. geçmişte yaşananların kendisinden kaynaklı bir hata olduğunu, her şeyin eskisi gibi olacağından falan bahsetti. enayi ben yine atladım tabi buna. sonuç ne biliyor musunuz? attığım mesaja cevap alamıyorum.
canım hiç yanmıyor ama bu sefer. sadece utanıyorum. ben bu kadar salağım ya, bana yeter bu.