Kabul edelim uzun bir süre çoğumuz buranın bir bok olduğunu zannettik.
Sandık ki eğer doğru organize olursak hem gerçek potansiyelimizin farkına varırız hem de gerçekten belki bir şeyleri değiştirebiliriz.
Hiçbir şey olmazsa özgür olur, aklımıza geleni yazar çizer birilerine var olduğumuzu hatırlatırız.
2007 yılında "amk karının kocası yatakta bastı. Canımdan oluyordum az daha" diye başlayan tivit maceramız nerelere nerelere geldi. Geniş açıdan bakınca baya üzücü bence.
Bence düşündüğümüz ya da amaçladığımız gibi olmadı ve günden güne de bu twitter mwitter işleri boka sarıyor. Çok sıkılıyorum ben artık bu,
bizim büyük çaresizliğimizden.
Hepimizi uysal hayvanlara çeviren bir tarafı var. Artık hiçkimse hiçbir bok yapmıyor. Sadece uzaktan haberdar olduğumuz dehşetengiz şeylere karşı bu tip platformlarda taraf oluyoruz. Başka da bir bok yaptığımız yok.
Ben çocuklarıma falanca olayın yaşandığı gece ben x'i yapan insanlara karşı y'lerin tarafını tuttum. Hashtag falan karaladım diyen ahmak bir ihtiyar olmak istemiyorum.
Ben herhangi bir şeyin mücadelesini veriyorsam yaralarını üzerimde taşımış olmak istiyorum. Gerisi hamasetten öteye gitmiyor çünkü.
Nihayetinde tam da şu günlerde twitter'ın adaletin kılıcı olduğuna inandığımız ve kahretsin ama işe yarıyor moduna girdiğimiz şu boktan günlerde acı gerçekle yüzleşmek istiyorum.
Twitter hiçbir boka yaramıyor.
Sosyal medya örgütlenmeleri sandığınız şeyi yapmıyor. Öfkenizin yıkıcı ve caydırıcı etkisini ara ara boşalmasına izin vererek işe yaramaz hale getiriyorlar gibime geliyor.
İşin kötüsü bunun iyi bir şey olduğundan şüphe bile duymuyoruz.
#aykutelmashaddinibil
#DügünümeDokunma
#özürdileismailsaymaz
#musaorhantutuklansın
#RabiaNazİçinAdalet