bugün temizlik yaptık tüm aile. kullanmadığımız dipte olan kutulara da bi göz atalım dedik. işe yarayacak olanı çıkaracak, işe yaramayanı çöpün kenarına koyacaktık. babam adımı öyle bir bağırdı ki üzerine bir şey düştü ya da kendini yaraladı sandım. büyük bi korku ile yanına gittim elinde
şunu tutuyor.
'sen küçüktün, hemde çok küçük. sana türlü türlü oyun yaparak yemek yedirmeye çalışırdık. iştahın hiç yoktu. diğer akranlarına göre çok zayıftın. hastalığın yoktu çok şükür ama çocuktun sonuçta gelişimin geride kalır hasta olursun diye çok korktum. sigarayı bıraktım. üzerimdeki pis koku bana yaklaşmana engel olmasın diye. çizgi film değil reklam izlerdin küçükken,reklamda bu çıkmıştı 'babaaa roboot' diyerek bana öyle bi baktın ki içim eridi. ancak bir kaç hafta sonra alabildim o zamana kadar da evin içinde 'selam ben çelik arçelik ya sen kimsin?' diye dolanıyordun. sen robota biz sana yemek yedirirdik. biraz uzun sürdü ama artık yanakların bile çıkmıştı kilo almıştın. yanaklarını sıktığımda benden mutlusu olmuyor.' dedi
sonradan sigaraya tekrar başlamış olmasına rağmen ben hala babamın o kendine has kokusunu alabiliyorum. bazen kanı kaynar, yanaklarımı iki eliyle tutup sıkıştırırdı o zamanlar çok kızardım canım acıyor diye. şimdi sesimi çıkarmam ki.
sert mizacının ardında gerçekten büyük bir şefkat, merhamet yatıyor. bunu her ne kadar inkar etse de bu bir bakış hatta bir gülüşle bile ortaya çıkıyor.