Yanlış anlaşılmasını istemem, genelde konuşmuyorum ama memur çocuğu olmanın mağdur edebiyatı haline getirildiğini düşünüyorum. Farkında mısınız bilmiyorum ama çoğunluğa göre gayet iyi şartlarda yaşıyorsunuz. Öyle ya da böyle sosyal statüsü olan ebeveynlere sahipsiniz. Belirli çalışma saatleri ve şartları var.
Hep memur çocuğuyuz şeklinde bir algı var, işçi çocukları peki? Kendi babamdan örnek vereceğim; fabrika işçisi kendisi. Ve emin olun sistemin en çok hırpaladıpı kesim bu kesim. Hiç düşünmediğin anlarda mesai çıkaran patronlar, sürekli bir üstten bakma derdinde olan müdürler, en basitinden işe yeni giren hiç bir tecrübesi bile olmayan diplomalı personel, tüm bunlarında yarattığı psikolojik yaralanmalar... Üstüne asla hakettiğin maaşı ve değeri görememek. Şöyle düşünün en azından çalışma saatleri belli olan, haftasonu sizinle vakit geçirebilen bir aileniz var. İşçi çocukların kaçı cumartesiyi geçtim pazar günü babasını görebiliyor acaba?
Tüm kamu personeli pandemi sürecinde evden ya da dönüşümlü çalışırken, bizim babalarımız sokağa çıkma yasaklarında bile işe gitmek durumunda kaldı, dahası ek ücret dahi alamadı.Sayılacak daha bir sürü şey vardır emin olun.
Yine de hiç kimseye muhtaç olmadan, her şeye sahip olarak büyüttüler beni ve kardeşimi bu yüzden bile ne kadar çabalasamda hakkını ödeyemem babamın.
Başlığı görünce anlatmak istedim sadece, kimsenin yaşamını yargılamak haddim değil ancak bu kadar abartılacak bir durumda değil memur çocuğu olmak..