Çok koyar insana bu durum.
En mutlu anını bile zehir eden bir illettir. Özellikle çok yakınınız ise o kişi veya kişiler, bir ömür sırtınızda taşıyacağınız birer yüktür aslında. Hayalde olsa konuşursunuz onlarla, acaba şizofrenmiyim diye de düşündürür bu durum. Mezarlığa gitmenin bile zor geldiği zamanlar olur, aylar geçse de gidemezsiniz. İnsanlar anlam veremez bu duruma. Yaşamayan bilmez tabi. Ufak bir anımı anlatmak istiyorum, 2019 da babam vefat ettikten sonra abimle beraber her hafta mezarlık ziyaretine giderdik. Annem sadece bir defa geldi, ve bana sarılarak ağladı. Normaldir ağlaması dedim ama neden daha sık gelmiyor diye sorguladım hep. Bir anlam bulamadım. Saçma geldi nedense. Babamı kaybettim sonuçta ben de, her hafta gitmezsem yanına eksik hissederim dedim. Tabii babam hastaydı, yıllarca(15 yıl) özellikle annem baktı babama. Gitmeye devam ettim. Annem bir daha gelmedi mezarlığa. Tabi yıl 2020 olunca mart ayında, ziyaretine değil, direk yanına gitti annem. Vefatı yıktı bizi. Nasıl bir sevgi vardı aralarında çok geçmeden kavuştular dedim. Ve öyle bir koydu ki bana bu gidiş, öyle bir yaraladı ki beni, vefatından sonra 2-3 defa tek gitmişimdir bu 6 ay içerisinde. O anlamsız gelen gitmemelerini anlıyorum annecim, sen de en sevdiğinden yaralıydın. Ve şimdi ben de en sevdiğimden yaralıyım. Ama ben ziyaretlerine bir gün başlıyacağım...
Bu sebeple arkadaşlar, ölen kişinin arkasında kalmak zordur, çok zor.
Necip Fazıl'ın şu dizelerini paylaşmak istiyorum;
Ölüm güzel şey, budur perde ardından haber.
Hiç güzel olmasaydı ölürmüydü peygamber?