şüphesiz her fotoğrafında ilk göze çarpan, kendisinin heybeti, sert bakışları ve ciddiyeti olur. kendisini de tanımlayanlar böyle tanımlıyor. saraydaki hayatı da ne kadar israfçı olduğu üzerine olsa da, sarayda sade giyinir, bir terlik ve entariyle dolaşırmış.
tahta çıktığında 31 yaşındaydı. bu yaşa kadar abisi
sultan birinci abdülmecid sayesinde rahat bi yaşam sürmüştür. fransızcası çok iyi, bunun yanında şiire, müziğe ilgisi vardır. kendisine ait besteleri dahi mevcut.
işte bestelediği bir vals bunların yanında okçuluğu, at binmeyi, avlanmayı ve bilindiği gibi güreşi çok severdi. ülkedeki en iyi pehlivanlarla güreş tutmuş ve hatta kazanmıştır.
öldürülme meselesini ise şu şekilde özetliyebilirim;
"Saray fotoğrafçılarından Vasilaki Kargopulo tarafından çekilen fotoğrafta, padişahın giydiği kıyafetler ve arkasında lâubali şekilde duran sarayın alt görevlileri dikkat çekiyor.
şu fotoğraf. bu kendisinin ölmeden bikaç gün önce çekilmiş fotoğrafı. Endişeli gözlerle bir sandalye üzerinde oturan Abdülazizin arkasında duran iki görevli, sultanın omuzuna dirsek dayamış şekilde poz veriyor. Resmî tarih kitaplarında Abdülazizin iki bilek damarını keserek intihar ettiği yazılıyor. Ancak annesi Pertevniyal Valide Sultan, hatıratında oğlunun Feriye Sarayına gizlice sokulan üç pehlivan tarafından öldürüldüğünü söylüyor. Valide Sultanın söylediklerinin doğruluğuna inanan çok sayıda tarihçi de bir insanın her iki bileğini de keserek intihar etmesinin mantıken mümkün olmadığına işaret ediyor."
alıntı
bu da kızı nazime sultan'ın hatıratından;
"Bir gün babam sarayın salonlarından birinde oturuyordu. Ben de hemen yanı başında idim. O zaman on yaşında idim. Birden yanımıza pehlivan gibi sekiz adam girdi. Kuvvetli ve kötü niyetli oldukları belli oluyordu. Babam onları görünce kötü niyetli olduklarını anladı. Kurtulmaya çalışarak ayağa kalktı. Adamlar ilerlemeye başladılar. Bir taraftan da babamdan gelecek bir mukavemete karşı ihtiyatla hareket ediyorlardı. Babam büyük cüsseli, sağlam bünyeli ve güçlü pehlivanlardandı. Birkaç oyuna getirme teşebbüsünden sonra babam adamlardan uzaklaşarak sarayın bir üst katına çıkaran seyyar merdivenin olduğu yere ulaşmayı başardı. Ancak oraya varınca şaşırdı kaldı. Çünkü merdiven yerinde yoktu. İhtiyat olsun diye komplocular onu kaldırmışlardı. Sonra durdu ve yüksek bir sesle haykırdı: ‘Burada merdiven vardı. Kim aldı?’ Bu soruyu tekrar tekrar sordu. Telaşla sarayın salonlarında dolaşmaya başladı. Adamlar da arkasından onu takip ediyorlardı. Gördüğüm bu sahne beni korkuttu. Kapılardan birinin örtüsünü kendime siper ederek olup biteni izlemeye başladım. Nihayet adamlar babamın şiddetli mukavemetinden sonra onu bir köşede sıkıştırarak ele geçirdiler. Sonra sırt üstü yere yatırdılar. İkisi sağ koluna, ikisi sol koluna, ikisi sağ ayağına, ikisi sol ayağına oturdular. İçlerinden biri bir ustura ile iki elinin atardamarlarını kesti. Çok kan kaybedinceye kadar üzerinden inmediler. Babam bu hal üzere ruhunu teslim etti. Sonra onu pencerelerden birinin perdesine sardılar. Girişte olan karakola götürdüler. Mithat Paşa da orada idi. Babama karşı niyetlerinin kötü olduğu baştan belli idi. Zira babam hal’ edildikten sonra münadileri mahallelere gönderip ‘Sultan Abdülaziz öldü. Sultan Murad onun yerine geçti’ diye nida ettirdiler.”