sevilmek

Küçükken hep sevilmek isterdim ben. Sanki tüm üzüntülerim biri yanağımı okşayınca geçecekmiş gibi. Sanki herkes beni sevince huzura erişebilecekmişim gibi. Baya baya, aklım oturana kadar da insanların beni sevmesi için uğraştım. Ne büyük salaklık... Neyse ki erken toparladım. Bunu da yaramazlık yaparak belli ederdim etrafıma. Yani... Ne yapınca sevileceğimi bilmezdim. O yüzden yaramazlıkla dikkat çekmeye çalışırdım sanırım. Koltukların üzerinde gezer, basamaklardan aşağı atlar, aptal aptal işler yapardım. Ölmemem büyük şans. Tabi son yıllarda sevginin bir halüsten ibaret olduğunu kavramış, özellikle son bir yıl içerisinde de bu kavrayışımı perçinlemiş bulunmaktayım. Gerçek sevgi diye bir şey yok. Varsa da sayısı o kadar az ki, genel geçer tanımda varlığını siktir edebiliriz diye düşünüyorum. Belki de beni bulmadığı için böyle düşünüyorum. Artık kendi yanağımı kendim okşuyorum, evet.