Sizin var mıdır bilemem ama benim böyle bi anım var..
Bi gün ağvaya babam ve kız kardeşlerimle denize gittik ama böyle kayalık bi yere.. biraz da dalga vardı.. babam da o zamanlar hani şu büsbüyük simitler oluyo ya traktör lastiği gibi onlardan almıştı.. denize girmiş o simitle yanına da en küçük kardeşimi almış (5 yaşında) simit dalgalarla beraber kayalıklara doğru gidince kıyıda çipil çipil oynayan bana "gel kardeşini al daha fazla uzaklaşmadan kayalık dibi derin olur" ben tabi hemen gitmeye başladım ama onlar ben gelene kadar uzaklaşmışlardı zaten.. birden bir boşluğa düştüm sular boyumu aşıyo kafamı çıkarmak için çırpınıyorum dalga geliyo küüt bi vuruyo nefes alamadan tekrar batıyorum.. babam kardeşimi çıkarmak için uğraşıyo.. kıyıdaki cankurtaranları da görüyorum el sallıyorum çırpınıyorum salaklar "o denizdeki çırpınan şey ne" dercesine ellerini gözlerine siper etmiş bakıyolar.. neyse bi şekilde kendi çabalarımla çırpınarak sığ yere geldim.. şerefsiz cankurtaran ben kıyıya gelince bizim o büyük simidi kafama attı neymiş ona tutunucakmışım tabi o zamanlar küçüğüm bişi diyemedim korkudan ama şimdi karşımda olsalar tokat manyağı yapardım onları..
Kısacası ölüm gibi bi şeydi ama kimse ölmedi..