"... Ertesi gün tam güneşin kavuştuğu saatlerde Aragorn tek başına ormanda dolaşıyordu, içi neşe doluydu; kendisi umut dolu ve dünya da çok latif olduğundan şarkılar söylüyordu. Aniden, daha şarkısını söylerken, huş ağaçların beyaz gövdeleri arasında, yeşil çimenler üzerinde yürüyen bir kız gördü; bir rüyaya daldığını veya okudukları şarkıları dinleyenlerin gözleri önünde canlandıran Elf ozanlarının kabiliyetlerini kazandığını düşünerek olduğu yerde hayretler içinde kalakaldı.
Çünkü Aragorn tam o anda Lúthien ile Beren’in Neldoreth ormanında karşılaşmasını anlatan Lúthien gazelini okuyordu. Ve o da ne! Lúthien gözleri önünde, gümüşlere ve mavilere bürünüp bir Elf yuvasındaki alacakaranlığa benzeyen zarafetiyle Ayrıkvadi’de yürümeye başlamaz mı; Kara saçları aniden çıkan yelde dağılmış, kirpikleri yıldızlar gibi taşlarla dolu.
Bir an için Aragorn sessizce seyretti fakat onun geçip gitmesinden ve bir daha onu görememekten korkarak ona Tinúviel, Tinúviel! diye seslendi, çok zaman önce, eski günler’de Beren’in yapmış olduğu gibi tıpkı.
Bunun üzerine kız dönerek ona gülümsedi ve şöyle dedi: ‘Kimsiniz siz? Ve niçin bana o isimle sesleniyorsunuz?’
Aragorn da şöyle cevap verdi: ‘Çünkü sizin gerçekten de biraz önce şarkısını söylediğim Lúthien Tinúviel’e benzediğinize inanıyorum. Ama eğer o değilseniz, gerçekten de onun suretinde dolaşıyorsunuz.’
’Öyle söyler birçokları,’ diye cevap verdi kız ciddiyetle. ‘Yine de onun adı değildir benim adım. Gerçi belki de kaderim onunkinden pek farklı olmayacaktır."