Babamın verem tanısı konulduğu dönem hepimiz diken üstündeydik, yanlış teşhismiş çok şükür.
Yanlış teşhis olduğunu daha bilmiyorduk, insanlar var diye ve açıkçası içimden de hiç babamın hasta olduğuna inanmak gelmediği için bastırıyorduk gözyaşımızı. Neyse işte ablam geldi gelir gelmez babama sarılıp ağladı, bizi etkileyen o değildi. İki küçük kızı birden babama sarılıp 'Geçmiş olsun dede.' dediler ağlamaklı bir sesle. İki minnacık çocuk durumun ciddiyetini ve sevdikleri birini kaybetme korkusunu yaşamış ve anlamışlardı.
Benim dedem, anneannem, babaannem ben doğmadan vefat etmişler. Hiç onlara sahip olmanın hissi nasıl olur anlayamamıştım. Yeğenlerimin dedelerinin üzerine nasıl titrediklerini görene kadar.