An’dan ziyade, dıygulandıran bir ev var.
Bundan 7 yıl önce bu evin yanından geçerken aniden yağmur bastırmış, bende kendimi bu evin kapı eşiğine atmıştım. Müstakil 2 katlı bir ev.
10 dakika sonra bir abla kapıyı açtı. Elinde bir şemsiye ile. Dışarı çıkacağını sanıp yol verirken de özür diledim. Yağmurdan ötürü buraya sığındım diye.
Gülümseyip, şemsiyeyi bana uzattı. Bir süredir seni izliyordum o yüzden sana getirdim bunı dedi. O an çok mutlu olmuştum. Mesele şemsiyesi değil, o insanın içindeki iyilik düşüncesi.
Ertesi gün hem şemsiyeyi hem de yanıma biraz. Meyve suyu falan alıp kapıyı çaldım. Bu sefer de o çok memnun oldu.
Yıllardır ne zaman burdan geçsem duygulanıyorum. Öyle işte.