asosyal itiraf

daha iyi koşullar, daha kaliteli bir yaşam için ailecek radikal bir karar vererek dünyada en sevdiğim, en kendimi ait hissetmediğim ama nedense en bağlı olduğum yeri, evimizi sattık. bugün saatler boyu yalnız bir şekilde küçücük evimizi dolaşıp durdum. eşyalarımı topladım.. günlüklerimi, kıyafetlerimi, karnelerimi, diplomalarımı, kitaplarımı topladım. neden bilinmez derin bir acı çekiyorum. burada aşık oldum diye bağırdım, burada azar yedim, kardeşim burada yürüdü, ilk burada abla dedi, babam anneme burada yeni nikah yüzüğü taktı diye diye tüm 32 yılımı geri sardım. doğup büyüdüğün evden ayrılmak çok zor. yetmezmiş gibi bize yakın olan babannemin evini de sattık. tek kalmasın diye ona da taşınacağımız yerde bir ev aldık. hayatımda kendi evim dediğim tek yer babannemin evi. onun sokağında bisiklete binmeyi öğrendim, onun mutfağında pişirdim ilk türk kahvesini, onun sarı koridor fayanlarında ilk aşkın acısını sürüne sürüne çektim. onun evinin yatak odasında dedemin günden güne ölümüne şahit oldum. evin satıldığını öğrendiğimden beri cenaze gibi dolaşıyorum. gören de kendi evimiz için yas tutuyorum sanıyor. tamam evet hatıralardan ayrılmak zor. ama travmalardan ayrılması her şeyden daha zor. babannemin evi benim karanlık sularım. bu çocukça acı geçsin istiyorum ama ayrılık yaklaştıkça daha da daraltıyor içimi. insanın iyi anılarından kopması böyle kolayken kişiyi kişi yapan acılardan ayrılması çok zormuş. geçmişimi silip atmak ve yalnızca hafızamda kalanla yetinmek beni korkutuyor.