imrenilesidir.
öyle insanlarla karşılaşıyorum ki ağzım açık kalıyor. Karşıdakini telefonla konuşarak bile sokağına, apartmanına kadar tıpış tıpış getirtiyor adam. Şuradan gir, yok ikinci aradan sap, camiyi sağına değil soluna alacaksın, aman merdivenlere dikkat demiyor, şiir okuyor mübarek.
çeyrek asırlık mahallemde avucumun içi gibi bildiğim adresleri soruyorlar bazen. Yüzüne ışık tutulmuş tavşana dönüşüyorum. Nutkum tutuluyor. Halbuki bilmiyorum de geç değil mi, ama yok o rezillik yaşanacak illa.
Bir gün, tam önünde durduğum sağlık ocağının hemen arkasındaki ilkokulu sormuştu arabalı biri. Vay amk. Ocak da ocak değil şato kırması. Hani okulu ucundan biraz görebilsem ne güzel "aha la aha kör müsün hayvan" deyip herife çıkışacağım.
çare yoktu. Gözlerimi yumup derin bir nefes aldım. Hem bu kadar basit bir yardımı es geçmek olmazdı. Avantajlarımı ve dezavantajlarımı tartarak koordinatları hesapladım. Trans halindeydim. olası bir terslikte devreye girecek bir b planının taslağını da hazır ettikten sonra gemisini kurtarmaya and içmiş bir kaptan edasıyla gülümseyip gözlerimi açtım. Araba toz olmuştu.