İstanbul'da tam kendime bir düzen kurup kendi gücümün farkına varmışken zorla memlekete gönderildim. Burda iş güç yok. İstanbul'da iş yaptığımda bir kaç kuruş kazanmıştım. Onun parası ay sonu gibi gelecek. Küçük bir
tost ve gözleme salonu açayım diyorum bir türlü annemi ikna edemiyorum.
Ben sırf onun gönlü olsun azıcık mutlu olsun diye bütün her şeyimi bıraktım geldim, o ise hayatında bir kere olsun cesaret edip yanımda duramıyor. Böyle zamanlarda kendimden nefret ediyorum. İnsanlar için bir şey yapmış olmaktan nefret ediyorum.
"Anne dükkan açıcam, az da kazansam kendim kazanmış olucam" diyorum.
Annem ise "dükkan açma 1000 lira bile olsa gir bir işe çalış" diyor.
Batman'da zaten bir işe girsem bile günde 11 saat çalışıp alabileceğim en iyi para sigortasız 1500 lira.
Ama ben kararımı verdim.
Ya annem yanımda duracak ya da eğer böyle davranmaya devam ederse Eylülün 6'sında kpss'ye girip bir gece vakti alıp çantamı çekip gidicem buralardan. Onlar bensiz olursa ben de onlarsız olurum.
S*keyim böyle aşkın ızdırabını..