kimsenin sınanmamasını dilediğim bir acı.
bugün adliyede bi işim vardı. bi dilekçe yazmam gerekiyordu. kantine oturup, dünyanın tüm kahrı beni mi bulur lan diye içimi çekerken yan tarafımda bi olaya denk geldim.
olay demeyelim de. anne, baba ve bir avukat dilekçe yazıyorlardı. kadın anlatıyordu, baba susmuş dinliyordu. normalde sevmem insanları dinlemeyi ama kadının sözleriyle çivilendim yerime.
"o gece beni aradı. anne ben ölücem, hakkını helal et dedi. oğlum iyi misin, nerdesin, sakin ol, halledebiliriz sorun neyse dedim ama kapattı telefonu. sonra bi kaç yeri aradım, yardım edin nolur diye yalvardım. sonra oğlumu aradım, açtı, seslendim ama cevap vermedi. kapandı. sonra beni aradılar oğlun intihar etmiş, kafasına sıkmış dediler. ertesi gün de toprağa verdik evladımı."
o an önümdeki kağıda baktım ve kendimden o kadar utandım ki. ben kahrın, k'sını bilmiyorum o anne babanın yanında. bi ara baba dinleyemeye dayanamayıp ayaklandı. ben de evlatlarına bi fatiha okudum orda. kabullenememişler intihar ettiğini, öldürüldü kesin, araştırılsın diyorlardı.
baş etmesi çok zor bununla. evladının son sözlerinin hakkını helal et anne ben ölücem olması benim içimi yaktı. annesini düşünemiyorum. allah sabır versin.