Yeğenim yok ama yeğen olmak çok güzel şeydi.
Küçükken dayımla geçirdiğim vakti hatırlıyorum da keşke diyorum yine aynı günlere dönebilsek.
2 yıldır dayım anneme para meselesi yüzünden küs olduğu için görüşmüyoruz. O vakitten beri yüzünü birkaç kere falan gördüm onda da her zaman dayıcım diyen adam bana abim dedi. Sanki yeğeni olmamdan tiksiniyormuş gibi.
Arada rüyalarıma falan giriyor, burnumda tütüyor sözlük ya. Hatta bir rüyamda bana "5 ay sonra barışır mıyız sence?" diye sormuştu. "5 ay nereden bakarsan bak çok kısa." demiştim. Sırf öyle dediğim için çok öfkeliyim kendime.
Ben hala olduğumda yeğenlerimin yanından bir dakika olsun ayrılmak istemiyorum, istersem abimle ya da karısıyla ölümüne kanlı bıçaklı olayım yeğenlerimi bu konuya dahil etmem. Çünkü sonucu biliyorum, keşke bilmeseydim.