En sevdiğim kafede içinde bulunduğum durum.
Çalışanlarla arkadaş oldum. İçeri girerken içten olduğunu bildiğim bir "Hoşgeldin." sözü alıyorum ve gerçekten orada bulunmayı samimiyetle daha bir çok seviyorum.
En güzeli de, adı ingilizce ve upuzun adı olan bir tatlıya "Ponçik" demiştim de şaşırmışlardı. Sonra bana getirirken hep adı ponçik kaldı ve kendi aralarında da öyle demeye başlamışlardı.
Bir tane kahvenin adını bilemediğim için "Şu parfüm şişesinde gibi olan kahve" diye rahatça tarif edebildim. Hatta o gün kahveyi getirirken "Ponçiksiz gün başlar mıııı" diye ondan da ikram etmişlerdi.
Daha sonra o tatlı gidip yerine yeni farklı bir tatlı geldiğinde, "Senin ponçiğe benzeyen bir tatlı geldi ama iki çeşit, sen şunu seversin." diye getirmişlerdi. hehe Ağzımın tadını da biliyorlar.
Bu dediğim yer salaş bir mekan da değil ki, baya herkesin kasılarak fotoğraf çekilmeye geldiği bir kafe. Samimiyetlerine aynı şekilde karşılık vermesem böyle olmazdı sanıyorum.
Bilgisayarımla gidersem ayrı yerim, eskizlerimle gidersem ayrı yerim, öylesine oturmaya gidersem ayrı yerim var ona göre de boş mu değil mi bakıp söylüyorlar.
Ne yalan söyleyeyim, arkadaşça ilgi görmek de hoşuma gidiyor.