asker sevgilisi olmak

insanı psikolojik olarak bir duvardan bir duvara vuran durum. sabır testi... o kadar zor ki, düşüncelerimi, hislerimi nasıl kelimelere dökerim bilmiyorum. ondan haber alamadığım her an sanki içimde kıyametler kopuyor, her gelen şehit haberinde canımdan can gidiyor, bir gün o haber bana da gelecek diye ödüm kopuyor. birbirimizi 10 senedir tanıyoruz, sürekli çalkantılı bir ilişki içindeydik. ne sevgili olabildik, ne arkadaş kalabildik. hep adı konmamış bir şeyler içinde sürüklenip durduk. hayatımıza başka insanlar girdi, bir şekilde hep döndük, dolaştık birbirimizi bulduk. teğmen oldu, izmir eğitimi, ankara eğitimi derken bu dönem bitti ve ilk görev yeri olan hakkari yüksekova'ya geçen hafta gitti. onu en son pandemi döneminden önce, karantina henüz başlamadan önce görmüştüm. bir sonraki izin günü için planlarımızı yapmıştık. düşündüğümüz gibi olmadı.. karantina sürecinde kışladan çıkmalarına asla izin verilmedi, karantina kalktıktan sonra da yine pandemi dolayısıyla kışladan çıkamadı ve ben ona bir kez daha sarılamadım.. ödüm kopuyor.. ya ona bir şey olursa ve ben bir kez daha öpemezsem? ya bir kez daha o kokusunu içime çekemezsem? dün gece benim için çok zordu.. mesajlaşırken bir anda "yazacağım" dedi ve gitti.. saatlerce bekledim, saatlerce.. ömrümün en uzun bekleyişlerinden biri oldu. beklerken uyuyakalmışım, sabah uyanıp twitter'a girdiğimde tt listesinde "hakkari yüksekova" vardı. o an öylece kaldım, o kadar çok korktum ki.. şükürler olsun ki ben daha o şok halindeyken aradı, bütün gece operasyonda olduğu için yazamadığını açıkladı. ama sanırım o şok anında çoktan benim ömrümden 10 sene gitmişti bile.. her an kendimi tetikte hissediyorum, birazcık haber alamayınca nutkum tutuluyor.. şu 2 sene bir an önce bitse de tekrar rahat rahat nefes alabilsem...