Çocukken bir yere gitmeden önce annem “büyüklerin lafına sakın karışma sadece sana soru sorarlarsa cevap ver onun haricinde de konuşma “ şeklinde tembihler yapar uymadığımda da ortamda rencide ederdi rencide olmamak için sözünü dinlediğimde de etrafım tarafından sürekli “ senin dilin var mı, aa ne kadar sessiz bir çocuk vs vs “ söylemlere maruz kalıyordum. Hatta daha ileri giderek “sen neden böylesin ?” diyenler oluyordu küçücük bir çocuktum ve söyledikleri şeylere verecek doğru savunmayı da bilmiyordum sadece onlar böyle şeyler söyledikçe utanıyordum ve kendimden nefret edip ben neden böyleyim diye çocuk aklımla kuytu köşelerde ağlıyordum. Uzun bir süre yanlış bi insan olduğumu ve değişmem gerektiğini düşünerek iç savaş verdim.. şuan 21 yaşındayım geriye dönüp baktığımda asıl yanlışı görebiliyorum, fütursuzca her şeye yorum yapan o insanların hepsinden nefret ediyorum.