Uzun bir sorgulama seyahatidir. Uyumaya çalışıp da uyunamayan o saatlerde insan her şeyi düşünür. Evi, ailesi, arkadaşları, kararları, sevdikleri, sevemedikleri, yolda gördüğü manzaraları, farklı illerdeki hayatları, ön koltuktaki teyzenin horlama sesini, ağlayan bebenin sesini, muavinin servisini, otobüsün virajlardaki dönüşünü, otobüsün arada çıkardığı fıssss sesini, şoförün uyumamak için açtığı şarkıları, arkalardan bir yerden yere düşen bir eşya sesini ve o eşyanın sahibinin onu bulma çabasını, çubuklu kraker paketinin açılış sesini... Hepsini düşünür insan. Müzik varsa kulağınızda harika gelir o seyahat. Güzel filme denk gelirseniz 1.5 saat cepte olur. İlk uzun seyahatim 4 yıl önce üniversite içindi. 15 saatlik otobüs yolculuğum ağlamayla başladı. Kafayı hafif cama yaslayıp alttan da kederli şarkı açıp az ağlamadım. Sonra baktım olmuyor, ağlamaktan yoruldum: başladım düşünmeye. O heyecan bambaşkadır. Yeni şarkılar keşfetmek için güzel bir fırsattı, en sevdiğim şarkıcılardan birini ilk defa bu yolculukta keşfetmiştim. Bir de molalar var... Bu konu yaz yaz bitmez. Kısacası severim bu yolculukları